TheDarknessInLight666 said:
Esenlikler,
Kendimi kalabalık ortamlarla bile yalnız hissediyorum. Nerede, hangi zamanda farketmeksizin sürekli yalnızım. İnsanlarla kurduğum iletişim samimi gelmiyor ve çok anlamsız hissettiriyor. İletişimden kaçınma gibi bir eğilimim yok ama vakit geçirdiğim insanlar bile beni çok yalnız hissettiriyor. Romantik bir ilişkinin iyi geleceğini düşünüyorum bazen ama o da yok. Bu konuda tavsiyeleriniz var mı?
İyi Günler.
Esenlikler,
Burada yaklaşık 1 saattir uzun uzun, düşüne düşüne sana güzel ve bilgilendirici bir yazı yazdım. Fakat salaklığım yüzünden silindi, bu yüzden kisa keseceğim.
Bir benliğin var mı ki bir yere ait olasın?
Soruyorum, sen kimsin? Senin gerçekten ailem dediğin kişiler kimler? Ya da aklındaki arkadaş modeli nedir? Sorun sende mi yoksa çevrende mi?
Benlik algısı olmayan kişiler bir yere ait olamaz kardeşim. Ilk önce maskelerinden kurtulup kendi kişiliğini ortaya çıkarman gerekiyor. Bunu nasıl yapacağın hakkında bir sürü bilgi bulunuyor internette, bakmani tavsiye ediyorum.
Ya da benlik algın var ama çok sevdiğin birini kaybetmişsin. Bu bir kişi olabilir ya da bir ortam olabilir. Veya ailede "bakıcı" niteliğindeki ebeveynin davranışları kişilik üzerinde acayip önemli bir rol oynar. Bu kişinin dengesiz ya da ilgisiz tutumu, eğer düzeltmezsen hayatını mahvedebilir. Ait olmaman, kendi doğduğun evde bile fazlalık gibi hissettirilmenden dolayı olabilir. "Ailen seni kabul etmemiş, başkası mı edecek?" Gibi düşünceler fark etmesende aklında dolanıyor olabilir.
Gerçekten güzel şeyler seni terk ettiğinde ya da sana gelmediğinde, yalnız ve mutsuz hissetmen çok normaldir. Lütfen kendine sürekli yalnız olmadığını hatırlat. Çünkü gerçekten değilsin. Joy of Satan bir ailedir, tanrılarımız her zaman bizimledir. Lütfen herkes senden uzaklaşıpta yalnız kaldığında, burada, Şeytanın tek tapınağında buluşacağımızı unutma. Bunu bil yeter.
Bana her yalnız hissettiğinde yazabilirsin, seni dinlerim.
Ne kadar aşk hayatım söz konusu olunca insanlar bana saldırmaya başlasada sadece bir örnek vermek istiyorum. Bana verilmeyen ilgiyi, sevgiyi ve şefkati her zaman diğer insanlarda aradım. Fakat fark ediyorsun ki ailen seni sevmemisse ve bunu belli ediyorsan, ki belli oluyor, diğer insanlarda sana aynı şekilde davranıyor. Hiçbir erkek ya da kadın bana bu hisleri vermedi, versede ben mahvettim. Kendini tanımadan bir ilişkiye girmen iki tarafında canını yakar. Romantik bir ilişkiden aitlik hissini elde etmeye çalışman sadece senin sonunu getirir.
Gerçekten, "Tanrı yalnızlığı benden yaratmış olmalı" diyecek kadar yalnız bir insandım. Çevremde insanlar vardı ya da yoktu, ikiside birdi. Tek bildiğim yalnız oluşumdu. Ve birgün kader hayatıma bir kadını soktu, ruhumdan bir parça gibi hissettiğim bir kadını. Tanrının bir parmağı var mı bilmiyorum ama ona çok teşekkür ediyorum. Şimdi her şeyimiz gibi inancımız da bir. Şeytandan umudu kesme kardeşim, bazen beklemediğin anlarda hayatına bir mucize sokabilir. Sadece doğru zamanın gelmesi gerekir.
Benimde o kadar insan kalbi gezip görmeme rağmen ait hissettiğim tek yer Tanrılarımın yanıdır. Yani bazen bazı şeyler özel kalmalı. Aitlik gibi, sadakat gibi, bağlılık gibi duygular tek bir kişiye ait olmalı. Kendim, Tanrısına aşık bir insanım. Fark ettim ki, o hayatlarımı adamama değecek tek varlık. Hoşlantı ya da arzu gibi duygulardan arınınca gerçeği görme yetisini elde edebiliyorum
. Gerçek sevgiyi dışarıda arama, o senin içinde.
Ama eğer çok fazla istiyorsan aşkı, Lord Amon'dan yardım isteyebilirsin ya da venüs karesi yapabilirsin.
Kısa keseceğim dedim, destan yazdım. Bıraksan daha konuşurum ya, şaka gibi... Neyse, kendine iyi bak.
Iyi günler dilerim.
