Maneviyat çalışmalarına başladıktan sonra insanlara olan tüm negatif pozitif tüm duygularım zamanla yok oldu-oluyor. Hiçbirşey hissetmiyorum. Daha öönce bize zarar vermiş kişi veya durumlar meditasyonla tefekkür ettikten belli bir zaman sonra o kişi veya durumlar tekrar hatırladığımda hissisleşiyor. yani acı vermiyor.
insanlar konuşmamı, sarılmamı gibi samimi şeyler bekliyor. Hiçbşey içimden gelmiyor. Ben buna benzer düşüncelerimi daha önce yazdım ama bu en neti olsa gerek. Biliyorum ki bu saatten sonra insanları sevemem mümkün değil. anca bizim gibi olanları bizimle aynı frekansta olan varlıkları görmek iletişim kurmak isterim. Buda şimdilik mümkün olmadığından..
Düşüncelerimi paylaşmak istedim sadece. sizce geçici bir durummu mu. Bir dönüşüm gibi bişeyin içindeyim heralde ben, tamamlanınca insanları tekrar sevebilecekmiyim? Ben öncede hiç konumazdım, sevmezdim konuşmayı ama durum şimdi çok farklı. Gerçekten bunlarla yani biim dışımızdakilerle ne konuşmak, ne görmek hiçbişey yapmak gelmiyor.. Tüm yaptıkları tüm konuştukları onların herşeyleri boş saçma geliyor. sizlerde durum nasıl, böyle şeyler yaşayan var mı? insanlara uyum sağlayabiliyormusunuz? insanlara karşı herkese tamamen boşluk hissediyorum. daha taşa bile daha çok hislerim vardır, insanlara yok. Bu iyi bişey mi kötü mü, geçer mi? Fikirleriniz?
insanlar konuşmamı, sarılmamı gibi samimi şeyler bekliyor. Hiçbşey içimden gelmiyor. Ben buna benzer düşüncelerimi daha önce yazdım ama bu en neti olsa gerek. Biliyorum ki bu saatten sonra insanları sevemem mümkün değil. anca bizim gibi olanları bizimle aynı frekansta olan varlıkları görmek iletişim kurmak isterim. Buda şimdilik mümkün olmadığından..
Düşüncelerimi paylaşmak istedim sadece. sizce geçici bir durummu mu. Bir dönüşüm gibi bişeyin içindeyim heralde ben, tamamlanınca insanları tekrar sevebilecekmiyim? Ben öncede hiç konumazdım, sevmezdim konuşmayı ama durum şimdi çok farklı. Gerçekten bunlarla yani biim dışımızdakilerle ne konuşmak, ne görmek hiçbişey yapmak gelmiyor.. Tüm yaptıkları tüm konuştukları onların herşeyleri boş saçma geliyor. sizlerde durum nasıl, böyle şeyler yaşayan var mı? insanlara uyum sağlayabiliyormusunuz? insanlara karşı herkese tamamen boşluk hissediyorum. daha taşa bile daha çok hislerim vardır, insanlara yok. Bu iyi bişey mi kötü mü, geçer mi? Fikirleriniz?